Natuurlijk wens ik jullie allemaal het
allerbeste!
Met het einde jaar én het nieuwe jaar,
met je verjaardag, met je huwelijk, met je pensioen.
Met alles wat je wil vieren.
Maar iedere keer opnieuw een wenskaartje schrijven…
dat is een moeilijke opdracht.
Nog voor ik een slok koffie heb gedronken,
zie ik het ‘kaartje van de dag’ al bij mijn ontbijt liggen.
Maagdelijk onbeschreven.
Vaak maait die kaart het gras voor mijn
voeten:
de kern van de zaak staat er al op,
gedrukt in koeien van letters.
‘Gelukkige verjaardag’
‘Proficiat met je verjaardag’
‘Een héééél leuke verjaardag’ – op zo’n superlange uitklapkaart.
De taakverdeling ligt al jaren vast:
mijn vrouw koopt het kaartje,
en ik schrijf ‘een persoonlijk woordje’.
Iets origineels, iets actueels, iets feestelijks, bedoelt ze.
Soms vind ik die huwelijksafspraak niet
eerlijk:
aan een marktkraam kiest zij in één keer
tientallen wenskaarten voor allerlei feestelijkheden.
Als pakket in aanbieding goedkoper,
dus daar kan ik moeilijk tegen protesteren.
Maar ik krijg iedere kaart apart,
meestal op mijn nuchtere maag.
Of het kan ook hectisch ‘just in time’:
dan zie ik het kaartje pas
vlak voor we naar het feestje vertrekken.
Ik draai het kaartje om en om.
Wat heb ik vorig jaar als wens geschreven?
Ik zou elk tekstje beter in mijn laptop opslaan:
niets zo pijnlijk voor een auteur
als twee jaar na mekaar hetzelfde te wensen…
Ondertussen komt mijn vrouw het kaartje halen,
om aan de bloemen of de fles wijn te strikken.
‘Hoe? Nog niet af? Schrijversblok?’
Ze kan maar niet begrijpen dat ik daar zo zit te piekeren.
‘Je volgt nu toch een cursus creatief schrijven?’
Ja, ik weet het, we moeten vertrekken.
Dus, zoals gezegd, wens ik jullie allemaal het allerbeste.
Met het einde jaar én het nieuwe jaar,
met je verjaardag, met je huwelijk, met je pensioen.
En… mijn vrouw en ik feesten sowieso graag mee!
© 2021 – Carl C
